In onze gemeente hebben we gezamenlijk de Doetinchemse slachtoffers van de shoah, herdacht. Bij elke steen die door een kind vanaf het joodse monument werd binnengebracht, is een naam genoemd. Ouderen, kinderen, complete gezinnen zijn tijdens de tweede wereldoorlog uit ons midden weggevaagd. Dat zij nooit zullen worden vergeten.
Tegelijkertijd maakt het intens verdrietig dat ook nu in onze tijd, nog steeds mensen worden buitengesloten en achtergesteld. Misschien is de beste manier om de doden te eren nog wel, door het niet meer zover te laten komen. Laten we lessen treken uit het verleden en elkaar er aan blijven herinneren, dat we ondanks al onze verschillen één zijn.
In deze tijd lijkt het meer dan anders te gaan over wie we zijn, bij wie we horen en bij wie niet. Op basis van etniciteit, religie of gender. Maar ook over het verlangen naar vroeger, of juist over de hoop op verandering.
Wat ik ons allemaal zo zou gunnen is het besef dat we niet zonder elkaar kunnen. Dat we genoeg zekerheid ervaren om elkaar de ruimte te geven om onszelf te zijn. Wat ons in dit land bindt is de Nederlandse taal, onze liberale democratie en de rechtsstaat. Maar misschien moeten we weer op zoek naar gemeenschappelijke verhalen. Over samenhorigheid, vrijheid, waardigheid, moed en rechtvaardigheid.
Naar hetgeen waar we ons allemaal in herkennen en hetgeen dat ons bindt.