De horende wereld is doof voor mensen die slechthorend of doof zijn. Mensen met een auditieve handicap, zoals het klinisch heet, schreeuwen niet van de daken dat ze slecht of helemaal niets horen. Al jaren loop ik rond met een deze handicap, ik ben slechthorend (vroeger had je fietsen met een bordje SH achterop, kijk maar eens in een “oud verkeersborden boekje”) en wat vervelender is ik word steeds dover. Horenden vinden het zo normaal dat ze met tien mensen tegelijk praten. Door elkaar heen roepen en abrupt van onderwerp veranderen als het zo uitkomt, zo dat ze de dove in hun midden al snel vergeten. Die is op zijn beurt het spoor al ras bijster. Als niemand in het gezelschap met hem of haar rekening houdt, blijft er weinig anders over dan zich terug te trekken in zichzelf. Wie niet aan de bel trekt heeft geen recht van spreken, maar trek je teveel aan de bel dan word je al snel lastig gevonden en daarmee ben je evenmin geholpen.

Vergaderingen met microfoons kan ik nog enigzins volgen omdat ik dan kan inpluggen op ons raads communicatie systeem door middel van een koptelefoontje. Maar worden er geen microfoons gebruikt, dan heb ik een groot probleem. De gesprekken na vergaderingen of tijdens informele raadsbijeenkomsten (die soms belangrijker kunnen zijn dan de vergaderingen zelf) zijn voor mij nauwelijks te volgen. Telkens vragen wat iemand zegt, en als je het de tweede keer nog niet verstaat dat is voor beide heel vervelend. Tijdens deze bijeenkomsten knik maar wat of ik ga er niet meer naar toe (soms mijd ik ze zelfs). Ben al meerdere keren bij de KNO arts geweest, maar met de toenmalige hoorapparaten was “rechtuit” versterken eerder achteruitgang dan verbetering. Maar nu zijn er hoortoestellen die alleen bepaalde frequenties versterken. Ik zag een advertentie met de vraag of je kandidaat wilt zijn om een nieuw type hoortoestellen (14 dagen) uit te proberen. Dus op naar de audicien. DUUR, die toestellen! Op naar de KNO arts, die zei: “Krijg je vergoed!”. Hoi terug naar de audicien: “Deze krijg je niet vergoed via je verzekering, maar misschien via het UVW”. Nodig? Een werkgeversverklaring. Oei werkgever wie is dat? Heb ik niet! De audicien: “Die moet je wel hebben, anders kan je ‘t schudden”. Werkgeversverklaring. Ik ben raadslid, het is een vreemde functie. Je bent niet in dienst van de gemeente en bent dus geen ambtenaar, maar een soort zelfstandige. Wel krijg je van de gemeente een vergoeding voor het werk dat je doet. Ook ben je niet in dienst van de partij, die je vertegenwoordigt. Deze betaalt je niet voor je diensten. Je moet zelfs betalen voor je diensten (afdracht). Op de keper beschouwd toch wel redelijk idioot, want als raadslid sta je dicht bij de burger en probeert voor deze partij ‘reclame’ te maken. Het lijkt een soort omgekeerde wereld. Nou maakt het me allemaal niet uit, want ik ben vooral raadslid omdat ik graag voor de gemeenschap wil inzetten (werken) en een soort ‘goed doel’ voor ogen heb. Die werkgeversverklaring; ik probeer het toch maar aan te vragen, want je weet maar nooit. Ik zou niet weten waar ik anders enkele duizenden euro’s vandaan moet halen voor beter horen. Inmiddels is de proefperiode begonnen. In een zin: “Wat maakt je omgeving een herrie”. Natuurlijk, je kunt eindelijk weer eens echt de vogeltjes horen fluiten in je tuin. Maar dan moet je ook voor lief nemen dat de weg achter je huis waar veel verkeer overheen gaat een “takkeherrie” maakt. De eerste (kleine) vergadering achter de rug en ja, je kunt meer waarnemen zelfs als je fractieleden door elkaar heen praten. Muziek, ik wist dat het mooi was en nu hoor ik nog meer. Rammstein, mijn favoriete groep, blijft met en zonder goed klinken. Het voordeel van deze hulpmiddelen is wel, wordt het je even teveel, je kunt ze uitzetten of uitdoen. Nog een week te gaan en dan ........ kopen of maar weer doof zijn?  Met dank aan Reina de Haan, raadslid GroenLinks Velsen met de zelfde handicap en dilemma.